C: vrijdag 23 februari Koh Jum
We hebben weer eens een paradijsje gevonden op het eilandje Koh Jum. Mooi huisje aan het strand in een prachtige tuin. We voelen ons hier allemaal erg op ons gemak. Op zich is dat vreemd, want om de zoveel honderd meter staat een bord om ons te waarschuwen voor tsunamigevaar. Ook dit eiland is getroffen, maar het resort waar wij zitten heeft weinig te verduren gekregen. Op weg naar het dorpje word je ook meerdere keren gewezen op een evacuatieroute mocht de pleuris weer eens uitbreken. Gelukkig heb ik iemand in Nederland die voor me bidt. Het doet allemaal nogal onwerkelijk aan. De beelden die ik nog in m’n hoofd heb na de tsunami hebben niets te maken met wat ik hier aantref. De natuur is mooi, de sfeer is ontspannen, Cat Stevens op de achtergrond en de Thaise vrienden van Koos Koets zitten regelmatig te blowen aan de bar.

Vanavond zijn we naar een restaurantje gelopen waar je lekker vis kunt eten. Onderweg hoorden we geritsel in de palmbomen en vlogen er opeens een paar apen over. Dat vind ik toch weer erg bijzonder. Ik had niet verwacht dat apen nog zo dicht bij de mensen leven. Op het strand stuit je af en toe op een kwal en er zitten heel veel kleine krabbetjes. Die krabbetjes graven kleine gaatjes in het zand door kleine balletjes te maken en die weg te gooien. Dat levert mooie patronen op rond zo’n holletje.

We hebben twee leuke Nederlanders ontmoet, Peggy en Marcel uit de Hoeksewaard. Ja, Goidschalkxsoord is ook hier bekend. Morgen gaan we met hen met een boot op pad om te snorkelen. Ben benieuwd wat het morgen voor weer is. Vandaag heeft het flink geregend met een hoop donder en bliksem. Dat is niet normaal voor de tijd van het jaar. Als ik hier twee weken had gezeten had ik me behoorlijk belazerd gevoeld, maar als je drie maanden hebt is zo’n buitje eigenlijk wel lekker.

B. ook vrijdag
Koh Jum, oftewel Koh Jam oftewel Koh Pu is goed toeven. Het strand is niet zo wit als elders, de zee is niet blauw maar groen, maar de sfeer is erg OK. Joy bungalows is net een groot Blues Cafes met de hele avond lekkere muziek. Het leuke hier is dat er meerdere plekken zijn om te eten en dat er op een kwartiertje wandelen over een paadje door de jungle een klein dorpje is met lekkere hele primitieve restaurantjes en een paar winkeltjes. Heb daar een wit linnen socio shirt gekocht. Minder warm en ik kan het hebben hoor die hippiekleren. Vandaag zijn we daar gaan eten en met de taxi in het donker terug door de jungle gegaan. Dit betekent een hele oude ronkende Kreidler (maar dan Honda) met zijspan waar wij met z’n vieren inzitten door een heel donker bos op een glad en bobbelig paadje. Het viel mee. Ik hoefde maar één keer uit te stappen om te duwen. Heel spannend voor ons en de kinderen vonden het geweldig. Marie heeft me al een paar genante momenten bezorgd. Zij vind het leuk om op willekeurige momenten langs te lopen, in mijn piemel te knijpen, ding dong te roepen en heel hard te gaan lachen. Dan sta je daar te praten met een paar Zwiters, Zweden, Duitsers, etc. Sta steeds behoorlijk voor lul en maak het allemaal erger als ik er iets tegen probeer te doen. Er staat nu een hele lekkere CD op “Be Calm” van een zangeres waar we de naam niet van konden verstaan “iets van morebee, volgens Claartje”. Kopen of rippen dus. Begin zo langzamerhand wel een paar ongemakken te krijgen. Sneetjes in mijn voeten, met hand tegen een boom geleund en hierdoor ongeveer 30 splintertjes die ontsteken, weer een dikke elleboog en af en toe enorme zin om er even tussen uit te breken. Hier heb je geen werk, school en crèche die ervoor zorgen dat je elkaar een beetje ruimte geeft. Het is best lastig om hier wat ruimte voor elkaar te regelen aangezien er geen leuke kinderjuffen zijn. Komt goed hoor. Morgen gaan we snorkelen bij Bamboo Island. Dit ligt vlakbij Phi Phi Islands en schijnt helemaal geweldig te zijn. En als het goed is ga ik de dag erna een ochtendje vissen.

C: maandag 26 februari
Dit is onze laatste avond hier. Het begint weer te kriebelen. Morgen gaan we met de longtail boot terug naar Krabi waar we een nachtje blijven ( in dat hotel met die chagrijnige wijven, maar met zwembad), en van daaruit door naar zuidelijke eilanden alwaar ons door the rough guide schildpadden, dolfijnen en wat al niet meer worden beloofd. Dat wordt duiken! Waarschijnlijk wordt het Koh Mook, Koh Soturn en Koh Bu Lae. Eergisteren hebben we een snorkeltrip gemaakt naar Bamboo island (geen bamboe gezien) en Mosquito island (ook geen muggen gelukkig). Er tegenover ligt Koh Phi Phi. (Eigenlijk waren we wel nieuwsgierig naar dat eiland, maar teveel mensen hebben het ons afgeraden. Het barst er van de dikke dronken engelsen en die kan ik natuurlijk ook gewoon op de Wallen tegenkomen als ik dat zou willen.) Het snorkelen was prachtig. Mooi koraal en enorm veel verschillende vissen waarvan ik de namen allemaal niet weet. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat het snorkelen wat tegen zou vallen door de schade die de tsunami aangericht zou hebben. Althans, zo is me dat bijgebleven van de berichtgeving toen. Niks van gemerkt gelukkig. Marie vond het wat te eng omdat je omringd wordt door vissen die zeker geen zachte kusjes geven, maar best een stevige bite hebben. Ben stevig verbrand merkte ik tijdens de boottocht. Dat is ook niet zo verwonderlijk want die zon schijnt ondertussen lekker door. Ik zie mensen de hele dag fanatiek bakken. Onbegrijpelijk dat je dat kan volhouden.
Een bericht voor Peggy en Marcel: met de nest jonge honden gaat het goed volgens de Italianen. Ook de zwakste van het stel maakt het uitstekend. (Van de lokale bevolking moeten dieren het niet hebben. Een man hier is buddist, die ontfermd zich over de honden. De rest is moslim en schijnt zich mede daardoor niet veel aan te trekken van dieren. Weer wat geleerd.) Om even bij de dieren te blijven; we zien af en toe kleine ratjes stoeien op het dak van het restaurant. In ons huisje tref ik soms wat aangevreten brood aan. Ik vind het niet erg. Ratjes kan ik wel hebben. Sommige gasten liggen er wakker van. Zolang ik nog geen superspinnen ben tegengekomen is er niets aan de hand. We hebben het hier erg lekker gehad, prima huisje met eigen hangmat. Af en toe maakt Bob een kokosnoot voor de family klaar. Helemaal Expedition Robinson! Ook de kinderen vonden het fantastisch hier. Die lopen de hele dag in hun nakie: beetje zwemmen in de zee, schommelen, kwartetten, eten, elkaar achterna rennen in de tuin, veel liedjes zingen, de welverdiende rust van backpackers verstoren, kleuren en soms wat spelen met andere (duitse) kinderen. Ze zien er lekker bruin en een tikje verwilderd uit.

Mijn observaties over de Thai: ze zijn alles behalve opgefokt, nog geen opgestoken middelvinger in het verkeer gezien, ze kunnen niet rekenen (zelf voor de som 100 minus 50 wordt de zakjapanner er nog bijgehaald), er wordt over het algemeel beroerd engels gesproken, ze doen alsof ze je begrijpen, maar ze snappen er eigenlijk niets van, als je je camera ergens laat liggen komen ze je achterna rennen, ze dragen graag gele poloshirts en laten daarmee hun liefde voor het koningshuis zien die echt diep zit. Misschien niet netjes om de denken, maar ik vind veel mensen nogal dom overkomen. Ze hebben geen benul van de wereld, van ontwikkelingen in hun eigen land lijkt wel.